Uwe i Wili w jednyj stali wili, Uwe na wierchu, a Wili na dole. Uwe spokojny nie wadzi nikomu, a Wili wyrobioł choby we stodole. To pies, to hazok, ciepoł w nich ryczkami, Gupioł i turpioł i durś trzaskoł drzwierzami. A kiedy szczykać zaczął z pas – patronów, To dymu połno było w cołkim domu Uwe sie wnerwioł i śloz na dół do niego I pado: “Wili, jo ni strzymia tego!” A Wili na to: “Co komu do jemu, a jemu do komu, Ty giździe pieroński, jo jest w swoim domu.” Uwe po gowie poskrobał sie ino, I Poszoł do siebie z blank smutnom minom. Rano Wili jeszcze na szezlongu
W polu, u drogi rozstajnej,
Komentarze
Prześlij komentarz