UŚMIECHNIJ SIĘ

Był młody, który życie wstrzemięźliwie pędził; Był stary, który nigdy nie łajał nie zrzędził; Był bogacz, który zbiorów potrzebnym udzielał; Był autor, co się z cudzej sławy rozweselał; Był celnik, który nie kradł; szewc, który nie pijał; Żołnierz, co się nie chwalił; łotr, co nie rozbijał; Był minister rzetelny, o sobie nie myślał; Był na koniec poeta, co nigdy nie zmyślał A cóż to jest za bajka? wszystko to być może; Prawda; jednakże ja to między bajki włożę.   foto: własne i B.G.

  foto: B.G.

Chmury nad nami rozpal w łunę, Uderz nam w serca złotym dzwonem, Otwórz nam Polskę, jak piorunem Otwierasz niebo zachmurzone. Daj nam uprzątnąć dom ojczysty Tak z naszych zgliszcz i ruin świętych Jak z grzechów naszych, win przeklętych. Niech będzie biedny, ale czysty Nasz dom z cmentarza podźwignięty. Ziemi, gdy z martwych się obudzi I brzask wolności ją ozłoci, Daj rządy mądrych, dobrych ludzi, Mocnych w mądrości i dobroci. A kiedy lud na nogi stanie, Niechaj podniesie pięść żylastą: Daj pracującym we władanie Plon pracy ich we wsi i miastach, Bankierstwo rozpędź - i spraw, Panie, By pieniądz w pieniądz nie porastał. Pysznych pokora niech uzbroi, Pokornym gniewnej dumy przydaj, Poucz nas, że pod słońcem Twoim "Nie masz Greczyna ani Żyda". Puszącym się, nadymającym Strąć z głowy ich koronę głupią, A warczącemu wielkorządcy Na biurku postaw czaszkę trupią. Piorunem ruń, gdy w imię sławy Pyszałek chwyci broń do ręki, Nie dopuść, żeby miecz

        Szukajcie prawdy jasnego płomienia! Szukajcie nowych, nie odkrytych dróg... Za każdym w krokiem w tajniki stworzenia Coraz się dusza ludzka rozprzestrzenia, I większym staje się Bóg! Choć otrząśniecie kwiaty barwnych mitów, Choć rozproszycie legendowy mrok, Choć mgłę urojeń zedrzecie z błękitów, Ludziom niebiańskich nie zbraknie zachwytów, Lecz dalej sięgnie ich wzrok. Każda epoka ma swe własne cele I zapomina o wczorajszych snach... Nieście więc wiedzy pochodnię na czele I nowy udział bierzcie w wieków dziele, Przyszłości podnoście gmach! Ale nie depczcie przeszłości ołtarzy, Choć macie sami doskonalsze wznieść; Na nich się jeszcze święty ogień żarzy, I miłość ludzka stoi tam na straży, I wy winniście im cześć! Ze światem, który w ciemność już zachodzi Wraz z całą tęczą idealnych snów, Prawdziwa mądrość niechaj was pogodzi - I wasze gwiazdy, o zdobywcy młodzi, W ciemnościach pogasną znów!

foto: Jadwiga Pawłowska

W polu, u drogi rozstajnej, Przy rozwalonym w pół płocie, Stoi krzyż prosty zwyczajny Taki, jak stał na Golgocie   Z rozpostartymi ramiony przemawia niemą rozpaczą. Czarne obsiadły go wrony, Strząsają pióra i kraczą.   Górą chmur niskich kłąb płynie Sinym, żałobnym łachmanem. Co dzień o zmierzchu godzinie Stoję tam z Matką i Janem   foto: J. Pawłowska

„Jeśli chcesz uporządkować jakiś kraj, musisz najpierw przywrócić porządek w jego prowincjach. Jeśli chcesz uporządkować prowincje, musisz najpierw przywrócić porządek w miastach. Jeśli chcesz uporządkować miasta, musisz najpierw przywrócić porządek w rodzinach. Jeśli chcesz uporządkować rodziny, musisz najpierw przywrócić porządek w swojej rodzinie. Jeśli chcesz uporządkować swoją rodzinę, musisz najpierw przywołać siebie samego do porządku”. Konfucjusz foto: Monika Gontarz