UŚMIECHNIJ SIĘ

Nowenna nie do odparcia  Nowenna pompejańska nazywana jest "nie do odparcia" jest to bowiem bardzo skuteczna modlitwa w wielu trudnych potrzebach. Jak długo odmawia się Nowennę Pompejańską Trwa 54 dni. Każdego dnia odmawiamy trzy części Różańca Świętego (radosną, bolesną i chwalebną). Jeśli ktoś chce, może odmawiać czwartą część z Tajemnicami Światła. Przed rozpoczęciem różańca, wymieniamy najpierw intencję (tylko jedną), a następnie mówimy: Ten Różaniec odmawiam na Twoją cześć, Królowo Różańca Świętego. Modlitwa błagalna Przez 27 dni odmawiamy część błagalną nowenny pompejańskiej i codziennie, na końcu różańca, odmawiamy następującą modlitwę: Pomnij o miłosierna Panno Różańcowa z Pompejów, jako nigdy jeszcze nie słyszano, aby ktokolwiek z czcicieli Twoich, z Różańcem Twoim, pomocy Twojej wzywający, miał być przez Ciebie opuszczony. Ach, nie gardź prośbą moją, o Matko Słowa Przedwiecznego, ale przez święty Twój różaniec i przez upodobanie, jakie okaz

Ani ja dbam o pompę ani o infuły Uczciwe wychowanie - to moje tytuły  ( Marszałek) Jeśli nie grzeszysz jako mi powiadasz Czego się miła tak często spowiadasz? (Na nabożną) Jakoby też rok bez wiosny mieć chcieli, Którzy chcą, żeby młodzi nie szaleli (Na młodość) Biedna starości, wszyscy cię żądamy A kiedy przyjdziesz, to zaś narzekamy (Na starość) Foto: własne - Krynica

Niema tu nic szczególnego, Żadnych tu dziwów świata: Fundament z skalnych odłamów, Z płazów świerkowych chata. Przed chatą mały ogródek, A w nim — o ludzie zmęczeni! — Czuwa nad naszym spoczynkiem Rząd pewnych siebie jasieni. Rozłożył swoje korony — O ludzie, nękani strachem! — Nad zrębem naszego domu, Nad domu naszego dachem... Nie ma tu nic szczególnego... Droga się snuje pod płotem — Skąd ona i dokąd wiedzie, Prawie nie myślę o tem... Bo na cóż taka świadomość, O ludzie, zbytnio ciekawi!? — Poranek zeszedł nad drogą, Droga się w blaskach pławi! Ach! dokąd wy tak śpieszycie, O ludzie, tęsknotą gnani? Tu las jest, tu potok szumi, Wyzwolon z głaźnej otchłani... Niema tu nic szczególnego... Dzwon się odezwał z wieży, W czerwcowych omżach południa Łąka rozkwitła leży. Pozbywa się moje serce — O ludzie, żyjący nadzieją! — Wszelakiej skazy, gdy widzę, Jak trawy śmiać się umieją. Gdy, stojąc w progach tej chaty — O ludzie, żądni bogact

Tą samą chodzę drogą, Ścieżkami temi samemi,Lata mnie spędzić nie mogą Z mej udeptanej ziemi. Upór mój budzi zdumienie Nawykłych do przemian oczu, Lecz ja się wałęsać nie lenię Po jednostajnem roztoczu. Tą percią idący, tym skrajem Smreczynowego lasu, Utartym witam zwyczajem Twórczą robotę Czasu.                                                                      Tu, patrząc na latorośle, Na świeże gałązek końce, Szept, bywa, ku górze poślę: „O Tworzycielu, Słońce!” Tu, z tego miejsca, najlepiej Śnieżyste widzę szczyty I jak się nad nimi sklepi Strop niebios, błękitem kryty. Tu z pod mych stóp się wyrywa Młodzieńcze kwiecie poziomki, Tam leży gałąź krzywa — Odłamał cios ją gromki. Odłamał zeszłego lata: Pamiętam za dobrze tę burzę I z tajemnic świata Chodzić się dalej nie nużę. Nie nużę się chodzić dalej Po jednej tej samej drodze: Znam, czego nie poznali Pośpiesznych kroków wodze. Ta jedna licha drzewina — Nie trzeba dębów tysięcy

Jutro popłyniemy daleko Jutro popłyniemy daleko, Jeszcze dalej niż te obłoki. Pokłonimy się nowym brzegom, Odkryjemy nowe zatoki.   Nowe ryby złowimy w jeziorach, Nowe gwiazdy znajdziemy na niebie. Popłyniemy daleko, daleko, Jak najdalej, jak najdalej przed siebie. Starym borom nowe damy imię, Nowe ptaki znajdziemy i wody. Posłuchamy jak bije olbrzymie Zielone serce przyrody. Foto: własne - Krynica