UŚMIECHNIJ SIĘ

    Miejcie nadzieję!... Nie tę lichą, marną Co rdzeń spróchniały w wątły kwiat ubiera, Lecz tę niezłomną, która tkwi jak ziarno Przyszłych poświęceń w duszy bohatera. Miejcie odwagę!... Nie tę jednodniową, Co w rozpaczliwym przedsięwzięciu pryska, Lecz tę, co wiecznie z podniesioną głową Nie da się zepchnąć ze swego stanowiska. Miejcie odwagę... Nie tę tchnącą szałem, która na oślep leci bez oręża, Lecz tę, co sama niezdobytym wałem Przeciwne losy stałością zwycięża. Przestańmy własną pieścić się boleścią, Przestańmy ciągłym lamentem się poić: Kochać się w skargach jest rzeczą niewieścią, Mężom przystoi w milczeniu się zbroić... Lecz nie przestańmy czcić świętości swoje I przechowywać ideałów czystość; Do nas należy dać im moc i zbroję, By z kraju marzeń przeszły w rzeczywistość.

Ucz się najlepszej drogi życia: Uśmiechać się zawsze i wszędzie, I nie żałować tego, co przeszło I nie bać się tego co będzie. Bądź dobrą dla bliskich, dla ojca, dla Matki a szczęście Ci samo zapuka do chatki. Kochać to nie znaczy o kimś marzyć. Kochać to nie znaczy o kimś śnić. Kochać to nie znaczy komuś wierzyć. Kochać to znaczy dla kogoś żyć. Młodość ma zawsze kilka lat. I krótkie spodnie w kratkę. W oczętach radość, w głowie wiatr, A w buzi czekoladkę. Idź śmiało przez życie, miej wesołą minkę, łap szczęście za ogon i duś jak cytrynkę! Gdy będziesz w kawiarni Słodkie lody jadła I zapomnisz o mnie Obyś z krzesła spadła! Choć świat dziś wszystko liczy i oblicza Choć uczucia są dziś w poniewierce Lecz pamiętaj słowa Mickiewicza "Miej serce i patrzaj w serce. Nie miewaj przyjaciół zbyt wielu Bo często bywają fałszywi Ich liczba niech będzie niewielka Za to niech będą prawdziwi  Jeśli masz matkę  Bogatą czy biedną

Zadanie szkolne Ko ń nale ż y do zwierz ą t domowych, jak g ęś , kokot, kura, goł ą b i płoscyce, chocio ż ki mało kiery mo konia w doma, chyba ż e ten istny jest kuczerem, głównym dyrektorem abo szergom.  Jak wszystkie zwierz ę ta domowe ko ń nole ż y do zwierz ą t po ż ytecznych, bo dowo człowiekowi zarobek, chocio ż mu nie dowo mlyka. Ko ń jest długi i mo na samym przodku gowa, kiero si ę nazywo ko ń sko gowa abo łeb. We łebie po łobuch stronach mo ko ń łocy, kiere som zawsze ś lepe, ski ż cego nosi ko ń bryle ze skóry, przez kiere jeszce mniej widzi, jak przed tym. Ko ń , kiery jest ś lepy na łocy, widzi z przodku tak samo, co ze zadku. Ko ń nie mo kudłów na łebie, a jeno na karku i tym si ę ró ż ni łod cłowieka. W g ę bie nosi ko ń z ę by jak cłowiek, po kierych si ę poznowo, cy ko ń jest stary, cy młody. Ko ń mo z wierchu pukiel (cyli -jak rechtór pada-i ą - grzbiet), kiery si ę ci ą gnie bez całygo a ż do zadku, a jest na to, aby na nim mogło si ę rajto

Lokomotywa! Jest na banhowie ciynszko maszyna Rubo jak kachlok - niy limuzyna Stoji i dycho, parsko i zipie, A hajer jeszcze wongiel w nia sypie. Potym wagony podopinali I całym szwongym kajś pojechali. W piyrszym siedziały se dwa Hanysy Jeden kudłaty, a drugi łysy, Prawie do siebie niy godali, Bo się do kupy jeszcze niy znali. W drugim jechała banda goroli Wiyźli ze soba krzinka jaboli I pełne kofry samych presworsztóf I kabanina prościutko z rusztu. Pili i żarli, jeszcze śpiywali, Potym bez łokno wszyscy rzigali. W czecim Cygony, Żydy, Araby A w czwartym jechały zaś same baby. W piontym zaś Ruski. Ci mieli życie! Sasza łożarty siedzioł na tricie. Gwiozda mioł na czopce, stargane łachy, Krziwiył pycholem i ciepoł machy. A w szóstym zaś były same armaty, Co je wachował jakiś puklaty. W siódmym dwa szranki, pufy, wertikol, Smyczy maszyna może donikąd. Jak przejyżdżali bez Śląskie Piekary Kaj wom to robiom kółka do kary, Ma