UŚMIECHNIJ SIĘ

  W Piśmie Świętym, a także w liturgii Kościoła Katolickiego bardzo wyraźnie akcentowana jest symbolika światła. Już na samym początku w pierwszym dniu opisu stworzenia możemy przeczytać, że: „Bóg rzekł: «Niechaj się stanie światłość!» I stała się światłość. Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności.   I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą.” (Rdz 1, 3-5) Bez światła człowiek jest ślepy. Nie potrafi rozróżniać znajdujących się wokół niego przedmiotów, nie potrafi poruszać się po drodze, potyka się o przeszkody, ma problem z wykonywaniem najprostszych czynności. Światło daje też poczucie bezpieczeństwa. Nieraz pod osłoną nocy i ciemności zdarzają się różnego rodzaju przestępstwa. Wielu ludzi boi się wieczorami wracać do domu, albo schodzić do nie oświetlonej piwnicy. Światło i ciemność mają też swoje odpowiedniki w znaczeniu duchowym. Wierzymy, że Duch Święty oświeca rozum, aby człowiek potrafił rozróżniać prawdę od fałszu i dobro od zła. Jezus sam

  Słowo „prorok” często kojarzy nam się z jakimś wróżbitą lub jasnowidzem. Nawet w Słowniku Języka Polskiego (PWN) wśród określeń tego wyrazu jest „ten, kto przepowiada przyszłość”. Tymczasem według naszej wiary znaczenie proroka jest nieco inne. W Starym Testamencie prorokami nazywano ludzi posłanych przez Boga, których zadaniem było upominanie narodu izraelskiego przed odchodzeniem od Prawa Przymierza. Prorocy wzywali do nawrócenia, poprawy życia, przestrzegali przed oddawaniem czci obcym bożkom. Owszem przewidywali także wydarzenia z przyszłości, lecz nie było to żadne wróżbiarstwo tylko zapowiedź konsekwencji postępowania Izraelitów. Gdy ludzie byli nieposłuszni, grzeszyli, odwracali się od Boga prorocy ostrzegali przed nadchodzącą nieuchronnie karą, jak na przykład tutaj: „Z powodu grzechów jakie popełniliście przeciw Bogu, będziecie uprowadzeni w niewolę do Babilonu przez króla babilońskiego Nabuchodonozora” (Ba 6, 1). Ale też dodawali pociechy i nadziei, że Bóg przebacza i