UŚMIECHNIJ SIĘ

  Świe­ci­ła gwiaz­da na nie­bie, Srebr­na i sta­ro­świec­ka, Świe­ci­ła wi­gi­lij­nie, Każ­dy zna ją od dziec­ka. Zwi­sa­ły z niej z wy­so­ka Dłu­gie, błysz­czą­ce pro­mie­nie, A każ­dy pro­mień to było Jed­no świą­tecz­ne ży­cze­nie. I przy­szli - nie ma­go­wie, Już tro­chę po­sta­rza­li - Lecz wiej­scy ko­lęd­ni­cy, Zwy­czaj­ni chłop­cy mali. Chwy­ci­li za pro­mie­nie, Jak w dzwon­ni­cy za sznu­ry, Aże­by ślicz­na gwiaz­da Nie ucie­kła do góry. Chwy­ci­li w garść pro­mie­nie, Trzy­ma­ją z ca­łej siły. I te­raz w tym rzecz cała, By się ży­cze­nia speł­ni­ły.

    Pada śnieg, pró­szy śnieg, wszę­dzie go na­wia­ło. Da­chy są już bia­łe, na uli­cach bia­ło. Stroj­ne w biel, w srebr­ny puch la­tar­nie się wdzię­czą. Dziń-dziń-dziń-dziń-dziń-dziń, dzwon­ki sa­nek brzę­czą. Pada śnieg, pró­szy śnieg, bie­lut­ki jak mle­ko. W skle­pach gwar, w skle­pach ruch: - Gwiazd­ka nie­da­le­ko! Jesz­cze dzień, jesz­cze dwa, chłop­cy i dziew­czyn­ki! Będą stać niby las na ryn­ku cho­in­ki.